„Szczęśliwy, kto może być kompozytorem i wykonawcą jednocześnie”

          To najwybitniejszy twórca muzyki polskiej, czołowy przedstawiciel romantyzmu w muzyce. Jest nie tylko najbardziej znanym na świecie twórcą polskiej kultury, lecz także najpopularniejszym kompozytorem wszechczasów.

Fryderyk Chopin urodził się 22 lutego 1810 r. w Żelazowej Woli w rodzinie Mikołaja Chopina  oraz Justyny z Krzyżanowskich. Od ojca przejął Chopin solidne oświeceniowe wykształcenie, nienaganne maniery, niechęć do wszelkiej ostentacji.        W kochającej atmosferze domu rodzinnego —nie było to na początku XIX wieku regułą —Chopin z trzema siostrami —Ludwiką, Izabelą i przedwcześnie zmarłą Emilią —rozwijał zainteresowania artystyczne, rysował, inscenizował rodzinny teatrzyk.Od najwcześniejszych lat życia Fryderyk miał styczność z muzyką. Matka grała na fortepianie i śpiewała, ojciec towarzyszył na flecie i skrzypcach, siostra Ludwika od najmłodszych lat wykazywała talent muzyczny i uczyła się gry na fortepianie.

          Od 1815 r. uczy się muzyki u Wojciecha Żywnego, w 1817 r. publikuje pierwszy utwór —Polonez g-moll. Od 1822 r. kontynuuje naukę u Józefa Elsnera (dyrektora Konserwatorium i ważnej postaci życia muzycznego) oraz wstępuje do Liceum Warszawskiego. Często gra publicznie, zapoznaje się z najnowszą literaturą muzyczną. Od 1826 r. studiuje w Szkole Głównej Muzyki u Józefa Elsnera, który w 1829 r. oceni go: — szczególna zdolność, geniusz muzyczny.

          Miejsce Chopina w historii muzyki jest arcyważne, niepodważalne. Polską sztukę z prowincjonalnej izolacji wysforował na światowe salony i nadał jej bieg aż do początku XX wieku. W Europie —przypieczętował przełom romantyczny, rozwinął styl brillant i impulsy obecne w twórczości Schuberta i Webera, poszedł dalej, otwierając przed muzyką instrumentalną zupełnie nowe drogi.

          Muzyka odgrywa ważną rolę w życiu, kształtowaniu osobowości dziecka, szczególnie w rozwijaniu jego sfery poznawczej i emocjonalnej. Podstawą prawidłowego funkcjonowania jest współgranie różnych inteligencji – językowej, przestrzennej, kinestetycznej, interpersonalnej, matematycznej. Badania dowodzą, że doskonałym narzędziem stymulującym wszechstronny rozwój jest właśnie muzyka. Oprócz pobudzania różnych inteligencji „ łączy” ona obie półkule i wprowadza je w stan równowagi.

          Ucho jest organem nie tylko do słyszenia i słuchania, a przede wszystkim organem, który naładowuje korę mózgową energią elektryczną. Owo dynamizowanie kory mózgowej poprzez dźwięki, niesie za sobą wiele niezwykle pozytywnych dla dziecka aspektów – m.in.: poprawę koncentracji uwagi, wzrost kreatywności, poprawę zapamiętywania, ułatwienie nauki czytania i pisania, podwyższenie motywacji, opóźnienie objawów zmęczenia mięśniowego. Utwory Beethovena, Vivaldiego, Straussa harmonizują i integrują rytm pracy serca i mózgu.